کد مطلب:320163 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:497
تاریخ و انگیزه نگارش
گفته شد شوقی افندی، ایقان را بزرگ ترین و قدیمی ترین كتاب بهائیت محسوب می نماید.
اینك عین عبارت او را از كتاب قرن بدیع جلد دوم صفحه 147 نقل می نمائیم:
"در بین جواهر اسرار مخزونه و لئالی ثمینه مكنونه كه از بحر زخار علم و حكمت حضرت بهاءالله ظاهر گردیده اعظم و اقدم آن كتاب مستطاب ایقان است كه در سنین اخیره ی دوره ی اقامت بغداد (1278 هجری قمری مطابق 1862 میلادی) طی دو شبانه روز از قلم مبارك نازل گردیده و با نزول آن بشارت حضرت باب تحقق پذیرفت و وعده ی الهی كه حضرت موعود، بیان فارسی را كه ناتمام مانده تكمیل خواهد فرمود به انجاز پیوست"
چنان كه ملاحظه می فرمائید شوقی عبارت "اعظم " و" اقدم " را برای ایقان بكار برده و سال نگارش آن را 1278 قمری دانسته و مدت انزال آن را "دو شبانه روز" ذكر نموده است.
شوقی با این عبارتش مرتكب دو خطای عمده شده زیرا بكار بردن عبارت متمم بیان فارسی برای ایقان، نادرست است به این دلیل كه بیان فارسی وعربی طبق گفته باب قرار بوده 361 باب داشته باشد (19 واحد كه هر واحد 19 باب داشته باشد) در حالیكه باب فقط توانست 162 باب از بیان فارسی (باب دهم از واحد نهم) و209 باب از بیان عربی (آخر واحد یازدهم) را بنویسد و اضافه شدن دو باب ایقان به 162 باب بیان فارسی دردی را نمی گشاید.
و هنوز تا 361 باب وعده داده شده توسط باب كه موعود بیان می بایست تكمیل كند 197 باب كم دارد.پس معلوم است باید بابیان دنبال كس دیگری به عنوان موعود بیان باشند تا واقعاً بیان فارسی و عربی را تكمیل كند تا وعده ی باب به انجاز رسیده باشد و كتاب او متمم بیان فارسی باشد.تازه هنوز تتمیم بیان عربی روی زمین مانده است كه آن خود موضوع را پیچیده تر می كند!!
خطای دیگر شوقی این است كه وی سال نگارش ایقان را سال 1278 دانسته است وحتماً این را از عبارت خود میرزا حسینعلی در ایقان استفاده كرده كه می گوید:
هیجده سنه می گذرد كه بلایا از جمیع جهات مثل باران بر آنها (بابی ها) باریده" كه با اضافه كردن 18 به 1260- سال اعلام بابیت باب - سال 1278بدست می آید.
اما شوقی یادش رفته كه خود میرزا در جای دیگر همین كتاب می گوید:
"باری هزار و دویست و هشتاد سنه از ظهور نقطه فرقان گذشت"
وبه این ترتیب زمان نگارش ایقان را حداقل تا سال 1280مستمر و ادامه دار ذكر نموده است!
یعنی نگارش ایقان حداقل دو سال طول كشیده است از سال 1278 تا 1280.
و بدین ترتیب ادعای نوشته شدن ایقان در دو شبانه روز توسط شوقی امری خلاف واقع و ادعایی گزاف می نماید و بهائیان را با چالش جدی روبرو می سازد و سخن رهبر آخرشان را در مورد اعظم كتب بهائیان بی اعتبار می كند.
نكته دیگری كه در قسمت نخست آمد ایمان دایی سید باب است:
گفته شد رساله ی خالویه كه بعد ها ایقان نامیده شد را میرزا حسینعلی برای دعوت دایی سید باب (سید محمد تاجر شیرازی) نوشت تا او را به دعوت جدید مومن گرداند.علیرغم ادعای عبدالبها در مورد ایمان آوردن نامبرده، مورخان او را تا آخر عمر مسلمانی معتقد ونه بابی شمرده اند. به نقل از كتب مورخانی همچون تذكره ی فسائی در ذكر رجال شیراز و مدفون شدن نامبرده طبق وصیتش در جوار حرم حضرت شاهچراغ در كنار اجدادش. واگر او بابی می شده همچون رویه ی سایر بابیان مثل اصحاب بدشت و ضوضاهای سه گانه از دید همشهریان و مورخان مخفی نمی مانده است.گر چه فرضاً ایمان هم آورده باشد دلیل درستی مطالب ایقان نمی توانست باشد و باید خود مطالب ایقان مورد ارزیابی واقع گردد كه در قسمت بعد به آن خواهیم پرداخت.
اینك عین عبارت او را از كتاب قرن بدیع جلد دوم صفحه 147 نقل می نمائیم:
"در بین جواهر اسرار مخزونه و لئالی ثمینه مكنونه كه از بحر زخار علم و حكمت حضرت بهاءالله ظاهر گردیده اعظم و اقدم آن كتاب مستطاب ایقان است كه در سنین اخیره ی دوره ی اقامت بغداد (1278 هجری قمری مطابق 1862 میلادی) طی دو شبانه روز از قلم مبارك نازل گردیده و با نزول آن بشارت حضرت باب تحقق پذیرفت و وعده ی الهی كه حضرت موعود، بیان فارسی را كه ناتمام مانده تكمیل خواهد فرمود به انجاز پیوست"
چنان كه ملاحظه می فرمائید شوقی عبارت "اعظم " و" اقدم " را برای ایقان بكار برده و سال نگارش آن را 1278 قمری دانسته و مدت انزال آن را "دو شبانه روز" ذكر نموده است.
شوقی با این عبارتش مرتكب دو خطای عمده شده زیرا بكار بردن عبارت متمم بیان فارسی برای ایقان، نادرست است به این دلیل كه بیان فارسی وعربی طبق گفته باب قرار بوده 361 باب داشته باشد (19 واحد كه هر واحد 19 باب داشته باشد) در حالیكه باب فقط توانست 162 باب از بیان فارسی (باب دهم از واحد نهم) و209 باب از بیان عربی (آخر واحد یازدهم) را بنویسد و اضافه شدن دو باب ایقان به 162 باب بیان فارسی دردی را نمی گشاید.
و هنوز تا 361 باب وعده داده شده توسط باب كه موعود بیان می بایست تكمیل كند 197 باب كم دارد.پس معلوم است باید بابیان دنبال كس دیگری به عنوان موعود بیان باشند تا واقعاً بیان فارسی و عربی را تكمیل كند تا وعده ی باب به انجاز رسیده باشد و كتاب او متمم بیان فارسی باشد.تازه هنوز تتمیم بیان عربی روی زمین مانده است كه آن خود موضوع را پیچیده تر می كند!!
خطای دیگر شوقی این است كه وی سال نگارش ایقان را سال 1278 دانسته است وحتماً این را از عبارت خود میرزا حسینعلی در ایقان استفاده كرده كه می گوید:
هیجده سنه می گذرد كه بلایا از جمیع جهات مثل باران بر آنها (بابی ها) باریده" كه با اضافه كردن 18 به 1260- سال اعلام بابیت باب - سال 1278بدست می آید.
اما شوقی یادش رفته كه خود میرزا در جای دیگر همین كتاب می گوید:
"باری هزار و دویست و هشتاد سنه از ظهور نقطه فرقان گذشت"
وبه این ترتیب زمان نگارش ایقان را حداقل تا سال 1280مستمر و ادامه دار ذكر نموده است!
یعنی نگارش ایقان حداقل دو سال طول كشیده است از سال 1278 تا 1280.
و بدین ترتیب ادعای نوشته شدن ایقان در دو شبانه روز توسط شوقی امری خلاف واقع و ادعایی گزاف می نماید و بهائیان را با چالش جدی روبرو می سازد و سخن رهبر آخرشان را در مورد اعظم كتب بهائیان بی اعتبار می كند.
نكته دیگری كه در قسمت نخست آمد ایمان دایی سید باب است:
گفته شد رساله ی خالویه كه بعد ها ایقان نامیده شد را میرزا حسینعلی برای دعوت دایی سید باب (سید محمد تاجر شیرازی) نوشت تا او را به دعوت جدید مومن گرداند.علیرغم ادعای عبدالبها در مورد ایمان آوردن نامبرده، مورخان او را تا آخر عمر مسلمانی معتقد ونه بابی شمرده اند. به نقل از كتب مورخانی همچون تذكره ی فسائی در ذكر رجال شیراز و مدفون شدن نامبرده طبق وصیتش در جوار حرم حضرت شاهچراغ در كنار اجدادش. واگر او بابی می شده همچون رویه ی سایر بابیان مثل اصحاب بدشت و ضوضاهای سه گانه از دید همشهریان و مورخان مخفی نمی مانده است.گر چه فرضاً ایمان هم آورده باشد دلیل درستی مطالب ایقان نمی توانست باشد و باید خود مطالب ایقان مورد ارزیابی واقع گردد كه در قسمت بعد به آن خواهیم پرداخت.